Z dniem 31 lipca 2006 r. władze włoskie otworzyły rynek pracy dla obywateli polskich, wobec czego w celu podjęcia zatrudnienia nie jest już wymagane zezwolenie z urzędu pracy.
Obywatele państw członkowskich UE mogą zamieszkiwać i pracować na terenie Włoch przez okres trzech miesięcy bez dokonywania jakichkolwiek formalności. Jedynym wymogiem prawnym jest posiadanie ważnego dokumentu tożsamości (paszport / dowód osobisty).
Obywatele państw członkowskich UE legitymujący się ważnym dokumentem tożsamości mogą przebywać we Włoszech dłużej niż trzy miesiące pod warunkiem, iż prowadzą działalność gospodarczą na zasadzie samozatrudnienia, są pracownikami najemnymi, studentami lub posiadają zabezpieczenie majątkowe oraz posiadają ubezpieczenie zdrowotne. Obywatele państw UE nie muszą już ubiegać się o dokumenty pobytowe we Włoszech (zezwolenia na pobyt), dotychczas uzyskiwane na policji (wł. Questura); wystarczy zwykła rejestracja we włoskim odpowiedniku polskiego USC miejsca zamieszkania - znajdującym się w gminie albo dzielnicy (wł. Ufficio Anagrafe del Comune lub Municipio).
Rodzaje umów o pracę
Prawo pracy we Włoszech regulują przepisy miejscowego kodeksu cywilnego (Codice Civile), a w szczególności Księga Piąta „O pracy” art.2060-2642 z 1942 r. z późniejszymi zmianami. Warunki pracy, a także wszelkie obowiązki oraz prawa pracowników i pracodawców określone są ponadto przez zbiorowe umowy związkowe (CCNL - Contratto Colletivo Nazionale di Lavoro), istniejące osobno dla poszczególnych sektorów działalności zawodowej takich jak: rolnictwo, chemia, mechanika, tekstylia, żywność i przemysł rolny, budownictwo, poligrafia i rozrywka, handel, transport, kredyty i ubezpieczenia, firmy usługowe, administracja państwowa, instytucje prywatne, inne.
Generalnie, umowa o pracę we Włoszech jest zwykle podpisywana na czas nieokreślony, ale w szczególnych przypadkach, spowodowanych np. czynnikami technicznymi czy organizacyjnymi, możliwe jest zawarcie również umowy terminowej.
Umowa na czas określony musi być zawarta na piśmie i powinna precyzować dokładny czas i termin wygaśnięcia.
Każda umowa o pracę, na czas określony lub nieokreślony może być poprzedzona okresem próbnym. Podpisanie umowy na czas określony dopuszczalne jest zwykle z powodów technicznych, organizacyjnych, lub w zastępstwie pracownika, przy czym umowa ta powinna precyzować w jasny sposób powody jej zawarcia. Kopia podpisanej umowy powinna być dostarczona pracownikowi w terminie do 5 dni od rozpoczęcia pracy.
Umowa na czas określony może być wznowiona tylko jeden raz, za zgodą pracownika oraz pod warunkiem, że pierwsza umowa była zawarta na okres krótszy niż 3 lata; tylko w takim wypadku, całkowity czas obowiązywania umowy, razem z jej jednokrotnym przedłużeniem, nie powinien przekroczyć 3 lat.
Prawo włoskie dopuszcza przedłużenie umowy na czas określony (zarówno pierwszej jak i odnowionej) po wyznaczonym terminie, z zachowaniem pewnych ograniczeń - w czasie maksymalnie 20 dni w przypadku umowy zawartej na okres do 6 miesięcy, i do 30 dni w przypadku umowy zawartej na okres dłuższy niż 6 miesięcy. Pracodawca jest zobowiązany do wypłacania pracownikowi dodatku do wynagrodzenia za każdy dzień przekraczający termin umowy (dodatek równy wysokości 20% wynagrodzenia za 10 pierwszych dni i 40% począwszy od 11 dnia). Jeśli praca będzie wykonywana po upływie wyżej wspomnianych terminów, umowa o pracę będzie automatycznie uważana za umowę na czas nieokreślony.
Włoski pracodawca ma obowiązek (w wypadku, gdy umowa o pracę ma charakter ustny) dostarczenia pracownikowi dokumentu, na którym będą podane następujące informacje: dane pracodawcy i pracownika, przysługująca ilość dni wolnych od pracy, dzień w którym pracownik będzie otrzymywał zapłatę, a także warunki rozwiązania umowy oraz ilość czasu pracy w ujęciu dziennym lub tygodniowym. Jeżeli umowa o pracę ma formę pisemną pracodawca może ograniczyć się do wydania egzemplarza samej umowy.
Ponadto pracodawca ma obowiązek poinformowania kompetentnego terytorialnie Urzędu Pracy (Centro per l'impiego), przynajmniej jeden dzień przed rozpoczęciem pracy, o fakcie i warunkach zatrudnienia.
Pracodawca (w przypadku osoby prowadzącej działalność na własny rachunek, dokonuje tego ta sama osoba) jest także obowiązany do wpłacania na rzecz pracownika składek do INPS-u (świadczenia ubezpieczeniowe) i do INAIL-u (świadczenia z tytułu wypadków i chorób zawodowych).